«Το ταξίδι για τον Τζιο»
Αύγουστος του ’99.
Ήταν τέλος Αυγούστου του ’99 στην Κέρκυρα εκείνες οι τελευταίες μέρες του καλοκαιριού που μοιάζουν να κρατούν την ανάσα τους λίγο πριν την επιστροφή στα σχολεία . Ο ήλιος έκαιγε ακόμα, αλλά η θάλασσα είχε αποκτήσει εκείνη τη γλυκιά μελαγχολία που φέρνει ο Σεπτέμβρης.
Η μέρα μίκραινε , οι τουρίστες τριγυρνούσαν με παγωτά στο χέρι, και οι μέρες κυλούσαν με μπάνια Sportime και κάθε Δευτέρα «Εθνοσπόρ» στην παραλια , ποδήλατα, μπάλα στις παραλιες ( Beach Soccer) μεταξυ μας ή παίζαμε με τουρίστες που μας πουλαγαν παπατζιλίκι οτι επαιζαν σε ακαδημίες της Τότεναμ Μπλάκμπερν και αλλων αγγλικων ομάδων οι οποίοι συνήθως έχαναν, και το βράδυ βόλτες και αναμελιά πίνοντας Fruit Punch με αλκοολ . Η ζωή ήταν ωραία στο νησί .
Μόνο που εκείνη τη μέρα, κάτι άλλαξε.
Ήταν 10 Αυγούστου. Ο Ολυμπιακός είχε φιλικό με τη Βίσλα Κρακοβίας. Εγώ καθισμένος σε μια παλιά πλαστική καρέκλα σε ένα παραθαλάσσιο μαγαζί με τους φιλους μου καθίσαμε να δούμε χαλαρά το φιλικό.
*Ρεπορτάζ της εποχής για το φιλικο https://www.tanea.gr/1999/08/10/sports/ekleipsi-tis-mpalas/
Και τότε τον είδα πρώτη φορα να αγωνίζεται με την φανέλα του Ολυμπιακού .
Τζιοβάνι Σίλβα ντε Ολιβέιρα. Ο Βραζιλιάνος μάγος με το "χαλαρό" βλέμμα, να ακουμπάει τη μπάλα σαν να της μιλούσε. Ήταν ένας άλλος ρυθμός. Ο χρόνος γύρω του κοβόταν, και μόνο η κίνησή του μετρούσε. Ένα τακουνάκι, μια κάθετη πάσα, και ξαφνικά όλοι μοιάζαν να ‘χουν ξεχάσει πώς παίζεται το ποδόσφαιρο. Ήταν τότε ενεργό μέλος της Εθνικής Βραζιλίας. Είχε παίξει στο Μουντιάλ του ’98 ενα χρόνο πριν , στην ομάδα που έφτασε μέχρι τον τελικό απέναντι στη Γαλλία του Ζιντάν. Είχε μάλιστα συμμετοχή στην πρεμιέρα. Κι όμως, τώρα ήταν εδώ. Στο ΟΑΚΑ. Με εμάς.
Μαζί του: Ζλάτκο Ζάχοβιτς. Ο Σλοβένος αρτίστας που τον ήξερα απ’ την εποχή της Πόρτο και το τσαμπιονς λιγκ ειχε βγει 3τος σκόρερ της διοργανώσεις .
Χάθηκε η μπάλα εκείνο το βράδυ με την Βίσλα κρακοβιας
Κάτι ξύπνησε μέσα μου εκείνο το βράδυ. Δεν ήμουν πια στην Κέρκυρα. Ήμουν σε αποστολή.
«Φεύγω για Αθήνα. Θα δω τον Τζιοβάνι από κοντά.»
Το είπα στον ξάδελφό μου και γελάσαμε έτσι, αυθόρμητα, σαν αστείο της στιγμής. Μέχρι που, λίγες μέρες μετά, κλείναμε εισιτήρια με το ΚΤΕΛ και το πλοίο. Φεύγαμε να δούμε τον Μάγο από κοντά. Στις αποσκευές μας βάλαμε τα walkman μας, κασέτες με Παπακωνσταντίνου, Metallica και ό,τι άλλο κυκλοφορούσε τότε, μαζί με περιοδικά για να περνάει η ώρα στο ταξίδι. Εκείνο που μου έχει μείνει, όμως, είναι ότι σχεδόν δεν ασχοληθήκαμε καθόλου με τα εισιτήρια του αγώνα ήταν Αύγουστος, κι η Αθήνα ήταν άδεια. Είχαμε μια αφέλεια, μια σιγουριά ότι όλα θα πάνε όπως πρέπει. Κι έτσι έγινε.
Αθήνα Αύγουστος του 1999
Η πόλη έβραζε. Κατέβηκα στον Κηφισό με το ΚΤΕΛ, Σάββατο 28 Αυγούστου. Η ζέστη κολλούσε πάνω σου, και ο αέρας είχε αυτή τη μόνιμη μυρωδιά καυσαερίου. Καμία σχέση με την Κέρκυρα. Εδώ δεν είχε αλάνες, δεν είχε τζιτζίκια. Είχε μπετόν, ραγισμένα πεζοδρόμια και μια νευρικότητα παντού. Η πόλη ήταν στο τρέξιμο όλοι μιλούσαν για το νέο Μετρό που θα ξεκινούσε να λειτουργεί τον Γενάρη του 2000. Μέσα σε όλα αυτά, τουλάχιστον δεν είχε πολλή κίνηση. Και, βασικά, δεν είχα έρθει για βόλτα.
Ο λόγος ήταν απλός: ΟΑΚΑ – Ολυμπιακός με Γιάννενα. Κύπελλο Ελλάδας, την Κυριακή.
Την Κυριακή το απόγευμα πήραμε το αστικό λεωφορείο και μετά τον ηλεκτρικο και κατευθυνθήκαμε προς το γήπεδο .
Ο ήλιος έπεφτε πίσω απ’ τις εξέδρες, φανέλες του Ολυμπιακού παντού, 2 νούμερα έκλεβαν την παράσταση το 10 του Giovanni και το 25 του Zahovic φυσικά υπήρχαν κ οι παλιές old school φανέλες με τον χορηγό της Diana και της Mastercard , τα ηχεία του γηπέδου έπαιζαν το τραγούδι του Ρίκι Μάρτιν Go Go Go Ale Ale Ale .
Ο κόσμος λίγος 6-7 χιλιάδες θεατές μα για μένα, ήταν σαν να 'ταν γεμάτο το Μαρακανά. Από την μπουτίκ έξω απ’ το γήπεδο, αγόρασα και εγω τη φανέλα του Τζιοβάνι,. Άσπρη ήταν η τρίτη εμφάνιση της ομάδας την σεζον 1999-00 με βασικό χορηγό ΑΣΠΙΣ ΠΡΟΝΟΙΑ , με το νούμερο 10 ( την έχω ακόμα μάλιστα την φόρεσα όταν ήρθαν τα ευρωπαϊκά τρόπαια το 2024 στο μέρος μου ) Την φόρεσα επί τόπου. Ένιωθα σαν να μπήκα στην εντεκάδα.
Μπήκαμε μέσα.
Πρώτη φορά στο ΟΑΚΑ. Οι θύρες, τα φώτα, το ταρτάν, τα δοκάρια όλα ξένα αλλά οικεία. Ήταν σαν να έβλεπα την τηλεόραση από μέσα.
Και τότε, η προθέρμανση.
Ο Τζιοβάνι και ο Ζάχοβιτς να ανταλλάσσουν πάσες. Χαλαρά. Άνετοι. Δυο καλλιτέχνες πριν ανέβουν στη σκηνή. Ποιος να το ‘λεγε ότι εγώ, ο πιτσιρικάς απ’ την Κέρκυρα που πριν λίγες μέρες βουτούσε στις θάλασσες διαβάζοντας τους ποδοσφαιρικούς μου ήρωες στις εφημερίδες και το Εθνοσπορ , ότι θα έβλεπα από κοντά τα είδωλά μου;
Το παιχνίδι
Το ματς ξεκίνησε με χαμηλό ρυθμό. Μπήκαν βασικοί και οι δύο υπο την καθοδήγηση του Μπάγιεβιτς . Η αλήθεια είναι οτι απο τον Σλοβενο Σταρ δεν ενθουσιαστικά ήταν κάπως κουρασμένος μπορεί να έφταιγε και η ζέστη αν και στο πρωτο γκολ εκανε πολυ ωραια ενεργεια πριν παρει την μπάλα ο Τζιοβάνι .
Ο Τζιοβάνι όμως ήταν αλλο πράγμα , είχε πάθος όρεξη και με τα μακριά του μαλλιά να ανεμίζουν καθώς προχωρούσε με τη μπάλα . Κάθε του επαφή ήταν υπόσχεση για κάτι μαγικό .
Και μετά στο 7μο λεπτό η πρώτη στιγμή μαγείας η φάση ξεκινάει από μια ωραία ντρίμπλα του Σλοβενου Ζαχοβιτς και δίνει στον Λουτσιανο εκείνος στον Giovanni ο οποίος χορεύει ανάμεσα σε 4-5 παίκτες του ΠΑΣ και βγαζει απιθανο τακουνάκι στον Γκόγκιτς , ακούστηκε ενα ΟΟΟΟΟοοοο στο γήπεδο
Δεν ήσουν σίγουρος ότι το είδες. Έπρεπε να ρωτήσεις δίπλα σου:
«Το 'κανε;»
Ναι, το 'κανε. Και μετά ο Γκογκα , πάσα στον Τζόρτζεβιτς, και γκολ. Ο κόσμος σηκώθηκε και πανηγυρισμούς .
Αλλά το καλύτερο ήρθε στο 45 του πρώτου ημιχρόνου .
Ο Τζιοβάνι παίρνει τη μπάλα από το κέντρο. Σηκώνει το κεφάλι. Κάνει ντρίμπλα. Περνάει τον πρώτο.
Δεύτερο
Τρίτος πέφτει πάνω του τον αποφύγει ,δεν τα καταφέρνει ούτε ο τέταρτος...
ένα άψογο απλο πλασε του Gio και κάνει το 2-0 .
Ένα γκολ από αυτά που δεν ξαναβλέπεις ποτέ το ίδιο , χαραγμένο μέσα σου. Ένα γκολ που δεν ήταν γκολ, αλλά ιστορία. ειχα να το λέω για χρόνια σκόραρε μπροστά μου ο Τζιοβάνι .
Το εισιτήριο
Γύρισα στην Κέρκυρα δυο μέρες μετά.
Δεν είπα πολλά.
Μόνο έβαλα το εισιτήριο μέσα στο Εθνοσπόρ της επομενης μερας που είχε το ρεπορτάζ , , το έδειχνα στους φίλους μου και το κοιτούσα και εγώ καθε βραδυ πριν κοιμηθω να μου θυμίζει την μαγεία που έζησα από κοντά .
Το ‘χω ακόμα το εισιτήριο .
Όχι για να θυμάμαι το σκορ (2-1 ).
Αλλά για να θυμάμαι τη μέρα που άφησα τη θάλασσα για το ποδόσφαιρο.
Τη μέρα που είδα πρώτη φορά τον Τζιοβάνι με τα μάτια μου και κατάλαβα ότι η μαγεία υπάρχει.
